Polder
- Details
- Geschreven door: Kees de Vries
- Categorie: Polder
- Hits: 1
Als ik artikelen lees over vliegvissen, dan bekruipt mij het gevoel, dat er iets niet helemaal klopt bij mij. De artikelen gaan vaak over ver en heel ver en groot en nog veel groter.
Dit sluit niet zo erg aan bij mijn manier van vliegvissen.
Als voorbeeld wil ik een zomerse dag beschrijven van het afgelopen jaar.
’s Ochtends vroeg na het opstaan en de krant bedacht ik, dat ik een paar hele kleine vliegjes wilde binden (Best goed idee voor een vliegvisser). Als ik wel eens wat water uit de sloot bij mijn woning bekijk, dan zitten daar vooral heel kleine beestjes in. En indachtig een oud spreekwoord met kleine variatie, wat de boer kent, dat vreet ie, denk ik dat dit ook voor vissen geldt.
Aan de slag. Een mini-sedge op haakje 20. Meteen uitproberen, maar daar hadden ze geen zin in.
Daarna een telemarkskongen op haakje 20. Volgens mij is de telemarkskongen een hoogst ondergewaardeerde vlieg. Ik zie er nooit iemand mee vissen, terwijl het zo’n fraai, kleurrijk patroontje is. Als de vis er niet blij van wordt, dan in ieder geval ik zelf wel.
Natuurlijk ook meteen uitgeprobeerd.
Zoals bekend zitten vissen altijd in de buurt van moeilijk bereikbare plekken of aan de overkant van de sloot.
Ik stond wat te knoeien bij mijn achterdeur buiten, aan de slootkant. Ik kreeg vanwege de geringe ruimte mijn lijn moeizaam op lengte. Maar met een soort rolworp belande mijn mooie kleine vliegje op ruim een meter van een plompenblad, minivliegje, miniplonsje. Tot mijn verbazing zag ik een miniboeggolfje vertrekken vanaf het plompenblad en een klein beweginkje van mijn leader toonde aan, dat er iets gebeten had. Aanslaan hoefde niet echt en kon ook niet, want dan zou de vangst waarschijnlijk op het dak van mijn huis belanden (een woonboot).
Het resultaat was dus: een minisnoekje, juist 10 cm.
Om mijn geluk niet verder op de proef te stellen ben ik meteen gestopt met vissen en heb een groot deel van de dag genoten van mijn succes.
Telkens als ik hier aan terugdenk, of als ik het aan anderen vertel, verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht en geniet ik opnieuw.
Moraal van dit verhaal: wie het kleine eert, kan ook lol hebben. Maar dat zie ik om me heen niet zo vaak terug, zeker niet in de geschreven literatuur over vliegvissen.
Telemarkskongen. (De goede waarnemer ziet op de achtergrond een splitcane van Kees ☺).
Het snoekje.
Inderdaad, Kees, wie het kleine niet eert, is het grote niet waard. Ruisvoorns willen ook wel eens met een boeggolf je nimf komen halen, ook deze vis van toen staat op mijn netvlies gebrand.
In Japan is het een volkssport om met minihengeltjes van dure makelij een zo klein mogelijk visje te vangen, Tanago-vissen op Japanse bittervoorns, de Tanakia tanago. Met mini hengeltjes en haakjes die onder een vergrootglas worden geslepen.
Ook in Nederland vind je dus beoefenaars van deze vorm van onze hobby.
- Details
- Geschreven door: Kees van der Hulst
- Categorie: Polder
- Hits: 9
Beste clubleden,
merendeels oude grijze mannen die ’s avonds in slaap vallen op de bank ipv een bindavond van hun vliegvisclubje te bezoeken. Je hoeft echt niet mee te binden, kom voor de gezelligheid en een kop koffie en een biertje. Even bijpraten over een mooie vangst, stekken uitwisselen.
En als je dan ook nog het Jaarboek mee kunt nemen is je avond helemaal goed besteed. Dacht ik zo. De bindavond van 13 december, voortreffelijk geleid door Stefan Gons, werd door 14 man bezocht! Dat mogen er best een heleboel meer zijn!!!
Op zaterdag 16 december visten we met 8 man in de wateren van de AZHB (Algemene Zuid-Hollandsche Hengelaars Bond). Als je denkt dat de Meijepolder weids en ruim is dan word je hier wel op andere gedachten gebracht. Zelfs Kees de Vries, voorzitter van HSV Wilnis, was ernstig onder de indruk van de hoeveelheid water.
Klein probleempje is dat de viswateren aldaar in handen zijn van meerdere visverenigingen, Groot-Rotterdam, de Haagse, en het loopt allemaal door elkaar. Gelukkig zijn er kennelijk veel controleurs actief, vóór we allemaal verzameld waren bij één van de boerderijen kwam er al een aardige controleur op ons af. Zij hebben hun handen vol aan Belgische en andere sportvissers die lukraak de polder induiken.
Opmerkelijk is het grote aantal boeren die het heel normaal vinden als je je auto op hun erf parkeert en tussen de bedrijfsgebouwen door de polder inwandelt, één en al vriendelijkheid!
Vóór we in 2 groepjes van 4 de weilanden inliepen mocht ik eerst nog 2 kleine flesjes whisky overhandigen aan Simon en Kees en tegelijk het derde flesje voor de grootste snoek van deze dag aankondigen.
Peter moest al snel het veld ruimen met een gebroken hengeltop; dat heb je met grafiethengels, nietwaar.
Stefan en ik visten samen op een kavel en vonden halverwege een fraaie waterpartij, gelijkend op de Meijepolder, maar de vissen lagen dunnetjes. We kregen ieder een paar aanbeten van de zelfde twee vissen, verder niet!
Kees de Vries had intussen zijn eerste vis al gevangen. Ook helemaal achterop de kavel ligt een mooie wetering, maar we vonden niets. We gingen gevieren weer naar voren en in de wetering langs de weg, in een deel dat vol lag met bijeen gewaaide wilgenblaadjes ging het ineens los! In korte tijd vingen Kees en Marcel meerdere vissen, ik loste er een, en even verderop loste ik er nog één. Bleek naderhand water te zijn van Groot-Rotterdam!!!
Kees en Marcel landden tegelijkertijd 2 fraaie snoeken, 80 en 83 cm
Dus meneer de Vries, U bent alweer de winnaar van de fles whisky! Gefeliciteerd!!
We hebben de dag besloten met een biertje in Het Wapen van Stolwijk, Dé verzamelplek van de sportvissers aan het einde van de dag. Daar vraagt de bar-dame je naar de vangsten en leeft met je mee als het tegenviel.
- Details
- Geschreven door: Kees van der Hulst
- Categorie: Polder
- Hits: 927
Vandaag draait de wind naar het oosten, er komt ernstige vorst en de Elfstedenkoorts flakkert op.
Maar wij, Henk en Kees , hebben nog een missie te voltooien. Of eigenlijk Henk, want hij vond die hele grote snoek als eerste. Henk is wel wat gewend, maar deze snoek bleef spoken in zijn dromen, dus eropuit! De winterjas tot boven aan toe dicht en gaan. Aan het einde van de dag joeg de kou ons pas weer huiswaarts.
We bevissen een restant van de Kromme Rijn, nader wil ik niet duiden....... want ik houd Henk graag te vriend, en bij de nadering van de sloot vliegt er een ijsvogel op. Die gaat het de komende week nog moeilijk krijgen.
Maar ik vind het een hoopvol signaal. Henk's streamer gaat als eerste te water, voor de duiker waar je hoop op gevestigd is. Ik loop 20 meter door naar de T-splitsing, maak een paar worpjes om mijn streamer van zijn watervrees te verlossen en plaats de eerste serieuze worp midden voor de splitsing. En direkt BOEM! Een hartverzakking krijg je van dat soort aanbeten, je hoort net niet het dichtklappen van die kaken te midden van een grote kolk, maar kabaal maakt ie!
Een serieuze vis! Een metervis? Het gaat er wel op lijken als de snoek langs de bodem zwemmend voorlangs kruist, mijn splitcane krom tot boven de greep. Maar het is niet die van Henk zijn dromen, dat is wel duidelijk.
Na enkele minuten ligt de 89 cm lange vis in het net, ze zijn helaas snel uitgepraat. Een zalm van die lengte kan je 3 kwartier bezighouden! Na de fotosessie gaat de vis retour en volgt de volgende worp midden voor de splitsing, want waar er één ligt, liggen er meer...toch?
Helaas niet, dus ik vis door naar links, Henk is me al gepasseerd, en prompt heb ik de snoek die ik net terug heb gezet wéér aan de lijn. Deze keer is het net niet nodig want de haak los ik terwijl de vis rustig langs de kant ligt, zo heb ik het graag bij de kleinere exemplaren. En deze staat al op de foto.
We vissen door, op zoek naar die grote van Henk, hij lost nog een snoek, maar die grote vinden we weer niet! Dus het zelfde stuk water nogmaals bevissen op de weg terug naar de auto. Nu vang ik de 75 cm snoek die Henk zo-even loste en even later staat Henk bij de T-splitsing, want waar er één ligt, liggen er meer....toch?
En jawel, voor de derde keer grijpt de 89 cm snoek een streamer, hij lust er wel pap van. Snap je zo'n vis nou?
Inmiddels blaast er een gemene, koude oostenwind, voor ons vissers gaat Nederland nu helemaal op slot. De komende week is schaatsplezier, sneeuw, code rood voor het hele land etc..
Maar zodra het ijs weer weg is, is de snoek weer hongerig, en we hebben nog een missie te voltooien.
We zijn nog een keer terug geweest maar die echt grote jongen hebben we niet meer gevonden, helaas.
- Details
- Geschreven door: Kees van der Hulst
- Categorie: Polder
- Hits: 905
Ergens in het midden van ons landje, in de omgeving van een dorpje met de mooie naam Houten, liggen 2 bijzondere slootjes. Van elkaar gescheiden door een wandelpad liggen ze vredig tussen de weilanden en de boomgaarden.
Zomers zijn ze heerlijk dichtgegroeid met de zo noodzakelijke waterplanten, niet bevisbaar, en voorzien van een ruim bestand aan kleine witvis. Na de najaars-schouw, voltrekt zich een bijzonder fenomeen.
Afhankelijk van de overwegend westelijke windrichting wordt al het speldaas naar de uiteinden van beide sloten gedreven, en heel veel grote rovers reizen mee naar wat hun winterkwartier is; de voorraadkast is gevuld!
Henk wilde deze dag naar het Twiske, maar ik voelde een aandrang om deze slootjes weer eens met een bezoek te vereren. Met mijn neef Simon had ik hier al eerder mooie snoeken gevonden, en eens joeg een roofblei onophoudelijk door het speldaas heen.
Deze dag stond er een pittig windje maar die hadden we de hele visdag in de rug, dat werpt heerlijk met een streamerhengel. Henk had een angstig roze streamer aan zijn lijn hangen, veel glitter! Mijn keuze was een standaard voor mij: geel-oranje-zwart.
De aanzet van de visdag begon met een sloot die over 50 meter langs een houtwal loopt, overkant sloot, altijd goed voor een vis, maar Henk's roze gevaar werd genegeerd (hij mag altijd voorop). Maar de eerste snoek van de dag viel wel voor een geel-oranje-zwarte. Niet de kanjer waar ik op hoopte (die van vorig jaar) maar de kop was eraf, er was vis op de kant.
Of maakt de eerste snoeker ze toch wakker zodat de tweede.........
De rest van die sloot levert merkwaardig genoeg nooit vis op tot we bij de T-splitsing komen met de beide in dit verhaal besproken slootjes. Een hoopgevende duiker onder het wandelpad door ziet er aantrekkelijk uit maar produceert zelden.
Henk beviste de rechter sloot, de beste van de twee, ik nam de andere. Met de wind in de rug visten we verder. Ik beloofde Henk dat we waarschijnlijk pas aan het einde van de sloten echt vis zouden vinden, maar zijn sloot levert regelmatig al eerder snoek op. Dat klopte want achter zijn rug joeg een snoek die zijn streamer had laten passeren, maar die ook de mijne niet wilde hebben.
25 meter vóór het einde van de sloten kreeg ik mijn eerste aanbeet, een korte tik en een grote kolk, een modderwolk bij de oever. Een goede vis maar deze had de haak gevoeld en wilde geen tweede keer komen. Even verder op was de oppervlakte van mijn sloot met ingewaaide bladeren bedekt, lastig, maar mijn streamer liet ik rustig door het blad heen zakken waarna deze kon worden binnen gevist. Onder het wandelpad ligt een duiker, maar er is nog een tweede duikertje en deze ligt onder de weg door (nee, we noemen geen namen) gemarkeerd door een houten plank op palen. Een hotspot! Weet ik uit ervaring.
De plek liet zich moeizaam aanwerpen, een open plekje zoekend voor mijn streamer, maar met de tweede worp kwam ie!! Met een grote kolk en veel lawaai werd mijn kunstaas gegrepen door een hele beste! Diep blijvend vertrok de snoek uit de hoek en kruiste rustig voor ons langs, terug naar waar wij vandaan kwamen. Henk haalde een camera tevoorschijn op het moment dat de vis uit het water knalde, helaas staat ie net niet op film maar zijn acrobatiek ontlokte mij de woorden: die kan wel eens naar de meter gaan! Nou, hij haalde het net niet met 96 cm maar maakte het goed met zijn gewicht, moddervet was hij.
Na de foto ging hij retour. Het feit dat Henk geen aanbeten kreeg terwijl ik er al drie had gehad maakte me nieuwsgierig naar Henk's sloot, daar moest toch ook vis zitten.
Met de tweede worp hing hij al, een 75 cm vis!!! Henk riep onmiddellijk dat hij graag mijn streamer in ontvangst wilde nemen, als goede vismaat aarzelde ik natuurlijk geen moment. Ik monteerde een zwarte, met weinig vertrouwen om deze na enkele worpen te vervangen door een wit-gele.
Inmiddels viste Henk door in de hoek waar die grote uit kwam, ineens een hoop kabaal en een kromme hengel, samen met een brul van Henk. Ook deze vis bleef diep en kruiste weg uit de hoek. Na de landing en de foto ging een moddervette 85 cm lange snoek weer retour. Je gelooft het bijna niet! Zoveel mooie vis in zo'n klein hoekje (ik miste nóg een kleine snoek).
Nog verbouwereerd door zoveel succes zijn we teruggegaan naar de auto, maar ik wilde nog even kijken en vissen in een slootje met stromend water, vroeger viste ik daar graag op ruisvoorn maar ik kom er niet meer, witvis zat er nog wel, dus Henk en ik die streamers maar weer te water, hooguit 30 cm water!!! Hoorde ik weer zo'n brul achter me, ik kijk om en zie het water in heftige beroering maar de vis loste helaas. "Weer een tachtiger" riep Henk enthousiast. Niet te geloven, toch, een slootje van anderhalve meter breed en 30 cm diep!!
Het werd tijd om naar huis te gaan, streamers bouwen: geel- oranje- zwart!!!!
- Details
- Geschreven door: Simon Engwerda
- Categorie: Polder
- Hits: 329
Het jaar 2020 zal nog lang in de geschiedenisboeken staan als het jaar waarin een nieuwe pandemie in de vorm van SARS-COV-2 oftewel het Coronavirus de wereld in een diepe contemplatie gooide.. Globalisering, een zegen of een vloek?! Op macroniveau bracht dit weer geheel andere dilemma’s met zich mee en voor ons als club betekende het een abrupt einde van het clubseizoen 2019/2020 in maart van dat jaar. De eerste golf kwam; de lockdown was een feit, om vervolgens langzaam maar zeker weer wat ademruimte te krijgen in de zomer. Lang mocht dat overigens niet duren want bij het schrijven van dit stuk zijn we begonnen aan de tweede golf, maar vooralsnog met minder draconische maatregelen dan tijdens de eerste golf. Goed nieuws voor The Leader en zijn leden! We konden weer gezamenlijk gaan vissen en ook de eerste bindavond kon met de nodige aanpassingen gerealiseerd worden.
Deze eerste visdag vond plaats in de door ons zo geliefde Meijepolder. Zondag 13-09 verzamelden zich een club van een man of 15 op de parkeerplaats achter De Halve Maan, allen met hoofddeksel op, op 1 uitzondering na, een voor velen inmiddels bekende Schotlandganger, Don de Boer, die zin had om vandaag ook even mee te vissen maar overduidelijk de kledingvoorschriften van de vereniging niet kende.. Vooruit, die unox-muts mocht wel in zijn bus blijven liggen, dan maar zonder.. De omstandigheden waren zonnig, weinig wind en een aangenaam temperatuurtje.. Ideaal voor de voornvissers onder ons die dan ook in groten getale aanwezig waren. De paar snoekvissers daarentegen gingen eigenlijk tegen beter weten in met de streamer aan de slag. Al snel lagen de nimfjes te water, al dan niet met een droppermontage met als resultaat dat de eerste doubletten ook al binnen afzienbare tijd gevangen werden. De voorns waren behoorlijk los vandaag al waren ze meestal van relatief klein formaat. Zo nu en dan kwam ook de baars een kijkje nemen en ook die werden af en toe gefopt door de geslepen vliegvissers van The Leader. Ieder zijn eigen tempo en eigen tactiek maar allen succesvol.
Net als vorig jaar zag je ook nu weer in de loop van de ochtend de bemoeienis van de snoek toenemen, schijnbaar niet eens met het gegeven dat de niet te versmaden voorns 1 voor 1
verdwenen uit de wetering, probeerden ook nu de relatief jonge snoeken gretig de voorns in het water te houden terwijl deze op een 3-tje gedrild werden, met het nodige spektakel van dien. Ze zaten er dus wel degelijk..
Voor de snoekvissers was het in ieder geval goed zoeken en hard werken om een aanbeet te versieren. Ook hier had één ieder weer zijn eigen tactiek; van ‘hotspots-hoppen’ en meters maken tot nauwgezet de door de dammetjes afgesloten delen van de wetering uit te kammen en misschien maar 1 of 2 stukken van de polder op deze wijze te bevissen. Don was degene die als eerste een snoek wist te vangen, in het eerste gat dat hij beviste was het meteen raak. Dat zal niet veel goeds voorspellen, aldus de profetische woorden van Don.. Als je binnen 5 minuten de eerste snoek weet de vangen blijf je de rest van de dag visloos… In dit geval bleek dat voor hem helaas te kloppen. Aan de andere kant, niet iedereen wist snoek te vangen vandaag, dus wat dat betreft was die ene dan weer niet zo gek.
Of het nu domme pech of toch inderdaad de vloek van de snelle vangst was zullen we nooit weten, maar de grootste snoek werd gevangen op de plek waar Don eerst een tijd had staan vissen waarna ik een streamer nog even langs die toch wel erg mooie pluk met wier tegen het duikertje trok en waarbij ik in het heldere water een pracht van een aanbeet mocht gadeslaan van een mooie
snoekdame van 92 cm! Een mooie dril, mede dankzij het nog relatief warme water, werd uiteindelijk in mijn voordeel beslecht en deze prachtige vis (mijn eerste 90 cm snoek op de vliegenlat) mocht even haar adem inhouden voor een foto om vervolgens snel weer te water gelaten te worden. Uiteindelijk werden er toch nog een handvol snoeken gevangen vandaag en evenzoveel gemist/verspeeld. Maar zoals ik al vaker heb gezegd, de Meijepolder is van dusdanige schoonheid en serene rust dat je ook als je niets vangt je er altijd een goede dag hebt. En ook nu konden we de dag afsluiten met een drankje en een broodje bal in Café De Halve Maan. Heerlijk! Op naar de volgende, blij dat het seizoen weer geopend is en we gezellig met elkaar op pad mogen (vooralsnog…).
Twee baardmannetjes en andere leden van de club, klaar voor het nieuwe seizoen!
